Fauve Landscapes and City Views

Różnorodne wzory pociągnięć pędzla definiują krajobraz w obrazie Góry w Collioure André Deraina. Żywe błękity i zielenie wybuchają jak fajerwerki z posplatanych czerwonych gałęzi dwóch drzew wznoszących się z pola żółto-zielonych pionowych pociągnięć pędzla. Płynna pozioma linia blokowych, liliowych pociągnięć sugeruje ścieżkę lub mur za drzewami, natomiast ukośne zielone pociągnięcia wskazują na pole wznoszące się ku podnóżu. Góry w tle to wijące się formy namalowane w jaskrawej czerwieni, żółci i błękicie pod bladozielonym i żółtym niebem. Kolory nie bledną w miarę oddalania się, zgodnie z zasadami atmospehric perspective. Ich niezmniejszona intensywność sprawia, że scena wydaje się płaska i dekoracyjna, stanowi tylko kolory ułożone we wzory na powierzchni płótna.

Wykonany latem 1905 roku, podczas kiedy Derain tworzył na południu Francji z Henri Matissem, obraz Góry w Collioure jest kwintesencją Fauve pejzażu z jego jasnym, niemodulowanym kolorem i uproszczonymi formami. Obaj malarze rozwinęli style, które syntetyzowały prace ich postimpresjonistycznych poprzedników. Matisse stosował wcześniej technikę regularnych pociągnięć pędzla zaczerpniętą od Neo-Impressionists w Luxe, Calme et Volupté. Artysta porzucił tę technikę na rzecz bardziej wyzwolonego i sugestywnego podejścia w Krajobraz at Collioure, w którym farba jest nakładana luźno wzorzystymi i szeroko rozdzielonymi pociągnięciami pędzla na surowe płótno.

Dzieło Góry w Collioure Deraina jest staranniej ustrukturyzowane niż współczesny krajobraz Matissa. w pzrypadku obu obrazów wykorzystano olśniewający kolor i widoczne pociągnięcia pędzla, aby stworzyć wzory powierzchni, natomiast Derain oddzielił pierwszy plan od tła, stosując wyraźne różnice w nakładaniu farby. Drzewa na pierwszym planie, z ich grubo namalowanymi, regularnymi wzorami liści, zostały przedstawione w stylu van Gogha, podczas gdy falujące, płaskie płaszczyzny gór w tle były echem abstrakcji form pejzażowych Gauguina.

Like the Post-Impressionists, Derain and Matisse intensified or even disregarded in their landscapes while emphasizing surface patterns and textures. What distinguished their paintings from their predecessors and prompted an art critic to call them “Fauves” (wild beasts) was their use of more simplified color palettes, more liberated and inconsistent brushwork, and a greater degree of abstraction in both form and color.

Pejzaże i widoki miast były ulubionymi tematami malarzy fowistów. Naśladowali oni Impressionists w przedstawianiu popularnych miejsc wakacyjnych i scen nowoczesnego wypoczynku. Należały do nich ulubione przez impresjonistów przedmieścia Paryża i kurorty plażowe Normandii, a także śródziemnomorskie miasteczka na południu Francji malowane przez Cézanne, van Gogha van Gogh i Gauguina Gauguin. Wiele z ich kompozycji przedstawiających wakacyjne miejsca przypomina współczesne pocztówkowe widoki tych samych miejsc. Ich obrazy są jednak dalekie od fotograficznych. Wszyscy malarze fowistyczni, do tworzenia obrazów, używali wyzwolonego stylu, który wydaje się celebrować przyjemność z malowania w takim samym stopniu, jak przyjemność z życia. Obejmowały one zarówno dekoracyjne cechy malarstwa - abstrakcyjny układ kolorów i kształtów - jak i zastosowanie wyzwolonego, ekspresyjnego pędzla.

Maurice'a Vlamincka często uznaje się za najbardziej prawdziwego spośród fowistów. Bliski przyjaciel Derraina, był głównie samoukiem i gorącym wielbicielem prac Van Gogha,.Malował małe miasteczka i pejzaże w okolicach paryskiego przedmieścia Chatou, gdzie mieszkał. Jego sposób używania intensywnego koloru, grubej farby i uproszczonych form jest bardzo podobny do stylu van Gogha. Vlaminck jednak nakładał farbę w sposób bardziej przypadkowy i chaotyczny niż van Gogh, który z dokładnością formował swoje płótna w regularnie fakturowane wzory powtarzających się pociągnięć pędzla.

Na obrazie Vlamincka Brzegi Sekwany w Chatou czerwone pnie drzew wyrastają z ochrowych, czerwonych i jasnoniebieskich pasów długiej trawy. Małe plamki jaskrawego koloru pokrywają górną część płótna niczym mozaika przypominająca plątaninę gałęzi i liści wirujących nad połyskującą rzeką w jasny, wietrzny dzień.

Fauve painters tended to use a limited range of colors, emphasizing the brightest shades of the primaries (red, blue, and yellow) as well as the secondaries green and orange. Vlaminck took this restricted palette further than Derain and Matisse, and often used his colors straight out of the tube without mixing them. In Bougival he organizes the landscape in broad color areas: red for the foreground field, yellow leaves for the middle ground, green trees in the background, and blue hills and water in the distance. The paint is applied with simple, blunt strokes to create a powerful image of a fall day in the countryside.

Most Charing Cross Deraina jest jednym z serii obrazów przedstawiających widoki Londynu, które zlecono artyście. Niedługo po przedstawieniu przez Moneta impresjonistycznej serii widoków londyńskich, Derain namalował wiele z tych samych tematów w agresywnym stylu fowistycznym.

Zgodnie z zainteresowaniem impresjonistów, które skupiało się na rejestrowaniu specyficznych efektów atmosferycznych, Most Charing Cross Monet'a przedstawia łodzie, most i budynki rozpływające się w jasnej mgle mglistego światła i widocznych pociągnięciach pędzla. Obraz Deraina, w zdecydowanym kontraście, nie stara się oddać efektów światła w sposób realistyczny; zamiast tego przedstawia rozedrganą celebrację koloru i swobodną pracę pędzla. Dominują tu jaskrawe czerwienie, błękity i żółcie, a jarzący się bladozielony kształt wskazuje na odległe budynki Parlamentu.

Monet użył delikatnych, fakturowych pociągnięć pędzla, aby oddać akcenty światła na wodzie, obłoki pary i wiry mgły. Pociągnięcia pędzla Deraina natomiast przypominają kolorowe cegły, przedstawiające wzory światła i odbicia na chropowatej powierzchni wody. Niebo, oddane za pomocą ciasno stłoczonych pionowych pociągnięć pędzla, jest apokaliptyczną pomarańczo-czerwienią, podczas gdy lewy brzeg rzeki ma jeszcze intensywniejszy odcień głębokiej czerwieni z rozproszonymi jasnymi i ciemnoniebieskimi pociągnięciami sugerującymi odbicia.

Głębokie i jasne błękity zarysowują łodzie i budynki, a sam most stanowi głęboki błękit oznaczony rzędem czerwonych X, które przecinają górną część płótna. Okolica żółtych i pomarańczowych pociągnięć pędzla na pustym płótnie tworzy wizualną ścieżkę światła na rzece płynącej pod mostem aż do odległego horyzontu. Płaskie, blade chmury dymu unoszą się nad mostem niczym komiksowe bańki. Można rozpoznać temat dzieła, ale kolorystyka i uproszczenia formy sprawiają, że działa jak halucynacja. W porównaniu z dziko przerysowaną wizją Deraina, impresjonistyczny widok Moneta wygląda niezwykle wyrafinowanie, a nawet staroświecko, ze swoim zniuansowanym przedstawieniem odbitego światła i koloru.

Większość londyńskich obrazów Deraina przedstawia widoki rzek, ale namalował on również zatłoczoną ulicę handlową. W Regent Street uproszczenia koloru i formy tworzą fascynujący wizerunek handlowej dzielnicy miasta. Powozy konne, rower oraz przechodnie tłooczą się na jezdni. Widzimy szyldy i plakaty sklepów, flagi i światła uliczne. Mężczyzna z plakatami reklamowymi jest postacią dominującą w lewym dolnym rogu, podczas gdy modnie ubrani kupujący zajmują prawą część obrazu, podążając chodnikiem w naszym kierunku. Fowistyczne kolory i kształty Deraina pomagają skutecznie oddać chaos współczesnego miasta.

Raoul Dufy namalował wiele scen przedstawiających kurorty plażowe w Normandii, używając jaskrawych kolorów i uproszczonych form. Zamiast intensywnych, często nienaturalnych kolorów używanych przez czołowych fowistów - Matisse'a, Deraina i Vlamincka - Dufy wybierał obiekty, które same w sobie były jaskrawo kolorowe, takie jak billboardy reklamowe czy udekorowane flagami ulice w dniu Święta Bastylii. Jego podejście było bliższe impresjonizmowi, ale podobnie jak inni fowiści, stosował uproszczoną formę, jaskrawe kolory i wyraźnie widoczny pędzel.